«Νόμιζα ότι είμαι απλώς οξύθυμη, μέχρι που διαγνώστηκα με αγχώδη διαταραχή»
Για ‘μένα ξεκίνησε μετά τη γέννηση του τρίτου μου γιου. Σκέφτηκα ότι είναι απλώς το άγχος των τριών παιδιών. Όμως, ό,τι κι αν είναι, όπου κι αν το αποδόσεις, θα ξεκινήσεις κάποτε να εκρήγνυσαι ανά πάσα στιγμή.
Όχι με “σημαντικά” πράγματα όπως το ότι το 4χρονό σου έβαψε τον τοίχο. Με μικρά, όπως, ότι ο 2χρονος γιος σου άφησε τα τουβλάκια του στο πάτωμα.
Τα τουβλάκια. Θεέ μου, μπορούσα να νιώσω κάθε μυ του λαιμού μου να τεντώνεται στο άκουσμα και μόνο του πλαστικού που έπεφτε στο ξύλινο πάτωμα. Ο ήχος από μόνος του έφτανε για να με γεμίσει οργή. Ακόμη και απλές απαιτήσεις μπορούσαν να με οδηγήσουν σε ξαφνική, απροσδόκητη και παράλογη οργή. Ένα “Μαμά, πεινάω” μπορούσε να με οδηγήσει σε τρελό θυμό. “Αφού μόλις έφαγες”, μουρμούριζα απ’ τον καναπέ θηλάζοντας το μωρό. “Σου μοιάζω να μπορώ να κουνηθώ; Φάε μια μπανάνα”.
Μετά μισείς τον εαυτό σου που ήσουν κακιά. Η καρδιά σου πονάει, γιατί αγαπάς τόσο πολύ τα παιδιά σου και δεν θέλεις να τα πληγώνεις. Αλλά οι φωνές έρχονται ξανά και ξανά και ξανά.
Έτσι είναι να ζεις με μια διαταραχή άγχους, που εκδηλώνει θυμό και στρες. Κάθε μέρα, δοκιμάζεσαι με τον δυσκολότερο τρόπο και προσπαθείς να βάλεις ένα καπάκι στα συναισθήματά σου, να μην σε απασχολεί η ακαταστασία ή η καθυστέρηση στα ραντεβού. Να προσπαθείς να επιβάλλεσαι στον εαυτό σου και να τον ρωτάς “Τι νιώθω πραγματικά;”. Αυτό χρειάζεται πραγματικά είναι πολλή προσπάθεια και πολλή αυτογνωσία. Είναι εξαντλητικό. Μερικές φορές είσαι πολύ μακριά απ’ την πραγματική διαχείριση. Και φωνάζεις και χάνεις την ψυχραιμία σου. Φωνάζεις σ’ αυτούς που αγαπάς περισσότερο. Σ’ αυτούς που κυριολεκτικά θα έκανες τα πάντα για χάρη τους.
Κι αυτό, ίσως, είναι το πιο σπαραξικάρδιο απ’ όλα.»
